آسمان

به جان عاشقان
که آسمان خواهد گریست
سرخ شد از شرم
بغض هزار ساله اش
اشک خواهد شد
که نگون بختی انسان
این ابر خلقت
این چنین از پای مانده
مانده
دور از شرم و آسایش
و آنجا مرد
خواننده آفرینش پایدار
اینچنین بی جان
اینچنین بی عشق
و آسمان نگون بخت
شاهد و بی لب
اشک خواهد شد
خواهد برد
هستی بی هستی تن را
همه آن فرومایه سیاهی
آسمان
این بلند آوازه بی تن
شعور محض آسایش
 به جان تمامی عاشقان عالم
اشک خواهد شد