عیدِ ...

شاید روزی گوسپندان جشنی بگیرند و انسان سلاخی کنند!
وحشی شیر سلطان،نه به حکم عید شکار کند نه به حکم جشن،بقا چاره اش نیست . چه بی انصاف راه بر حیات می بندیم . خیر می کنیم ... خدا نیز به جد بنده ی حریص مُصرفش را رانده است. طبقات آسمان با زمین جور نمی آید و انسان -همیشه-گمراه است .

 

 

سوگ

تصمیم گریه داشت
آشفته عشق من
بال و پرش شکست
اندوه بر دلش
چهار رفت و برد
خاموش راز من
چشم و دلم سیاه
شب بود خاطرم
مستانه می دوید
من نیز در پِیَش
تا انتها رسید
من مانده پا به گِل
آزاده بود و پاک
هفت آسمان به خاک
تا انتها رسید
ملکوت منزلش ...

فرشته ها سایه بودند

فرشته ها سایه بودند
شیوا تراب نیا
گزیده شعرهای دهه هشتاد خورشیدی
طراح جلد امین اشکان صادقی
انتشارات سمیعی

باور نو

چمباتمه زده

کودک سال خورده

خسته از فرسایش خاک

چوب-خط بازی می کند

 

اقیانوس واژگون کلمات محو

تعبیری نو می خواهد

 

افق همیشه قرمز نیست

باران را بی ابر بخوان

 

کودک ژولیده-ژنده پوش

ایستاده خواب می بیند

خاک خیس خموش

زیر پایش سست

می گریزد

 

باران همیشه زایش نیست

 

کتاب را از نو بخوان

حروف نا خوانایش

انسان نبوده است!

تعبیر خواب

خوابت را بگو

ستاره ها امشب بی قرارند

 

تابستان

میهمان ماست

و ناشتایی تا شام

آب یخ می خواهد

 

باغچه را هر صبح می خوانم

پی چشم های بی تابش

تا غروب

رویا می بافم

 

خوابت را بگو

شاید اشارت سرو

به باد نبود

 

منجمدِ میهمان نا خوانده

تصویر می شویم

 

خاطرت باشد

قبل رفتن

گلدانت را به آب

آفتاب و آواز

آراسته کنم

 

شب پیش

خواب دیدم

خواب می بینی...

عصر دلگیر

چهار چوب  گل کرده ی عصر

لیوان چای داغ

و کبوتری که سوال می پرسد

 

گمان می برند

کاه گل خانه

شرمنده است

 

من و این حوض آبی

با شمعدانی نشکفته

قبل حضور رنگ

سپید شدیم

 

باد بوی آشنایی نداشت

 

چمدان را بسته بود

لیوان چای داغ

 و کبوتری که سوال می پرسید!!!

پرتگاه

کاش عطش آینه از نگاه شب ناپیدا بود

عریانی کلمات

پرتگاه را نزدیک می دید !

 

می لغزد

...دلم

به باد سپرده پایانش

 

کاش آراسته بودمت

از ابتدا- گران

به رنگ های دروغین

 

قلم خیس خورده در خواب

و تصویری که

گمانت را می سازد

 

دست به باد بده

شدنی ...

می شود

 

حتی به نا هنگام !

میهمان سربی

گوی سربی لغزان

میهمان جمجمه ای خاموش

 

کاسه – استخوانی

که نشانی های حیات را

از یاد برده است

 

گوی سربی لغزان

دور می زند

کاسه – خالی جمجمه ام

دور ...تا دووور

 

ناهنجار صدای گردش سربی

اوج می گیرد

بر انعکاس مبهم متروک!

باورهای عامیانه

خوراک می خواهد

باور خام

 

خرافات را باور داشت

مادر بزرگ

گربه ی سیاه

هر شب

میهمان رویایش بود

 

تنور را آماده کن

 

قابله پیش از آل- نرسید

بیچاره زن

گهواره را آتش کرده بود !

 

صبر که آمد

دو قدم مانده به در

ایستاد

اجل بر در کوبید...

 

فرهنگ خام

تنور می خواهد

آتش کن

 

تعبیر خواب می دانی ؟؟؟

میهمانی بهار گمشده

بهار در پنجره چند ضلعی

گیج می خورد

امشب دوباره میهمانی ست

و تالارها دالان- دالان

وسعت می گیرد

دیوارهای ملبس

آرواره هایش یخ زده است

و فرشته کوچکانِ عریان

به سقف پناه برده اند.

امشب دوباره موسیقی،آینه را می شکند

و نور

از چلچراغ آشفته ی سقف

کبوترها را می ترساند

 

پنجره ی چند ضلعی

به ناگاه

بهار را گم کرد !

کودکی امروز

ترتیب سال ها بهم ریخته است

کودکی را

بعد جوانی

در آغوش تو می چشم

 

خوابم را معنا کن

گرماگرم خاطره با من باش

 

چهار جهتم ایستاده ای

ویرانه ام – خاطرش آسود ...

 

سایه ها

عابران گَزیده به نیش زمان

خرناسه می کشند

 

لای – لای نرمآهنگ زمزمه

سماع می کنمت

 

ناتمام کلمه

مستانه پا می جهد

خاطرش آسود

کودکی می کند...

کودک بزرگ!

کودکی با چهره ی بالغ

خاموش می گذرد

 

خطوط را دنبال کن

انتهای پیچ بعد

گندم ها را به چرا برده اند...

 

نا تمام می ماند

آسمان

خطوط افقی

به انتظار ایستاده اند

انتهای خیابان

 خط کشی

خط- خط

کج می شود

گورخری را با عقاب پیوند داده اند!

 

افق

عمود بر آسمان

سرخ می شود

 

کودکی با چهره ی بالغ

خورشید را بلعید!

مرا ببلعید

کوچک – کوچک

به اندازه ی دهان شما

مرا ببلعید

 مورچه های عاشق

 

در کج راه گلویتان گیر می کند

استخوان هایم

جرعه آب کافی نیست

دریاها درمان نمی کند!

 

تیز می برد

گلوگاه نازکتان

چه نیش کشیدنی به آه

 

مرا ببلعید

 مورچه های عاشق

سال نو

حتما برایش سخت خواهد بود این تغییر...

 دیشب دوباره هوا سرد شد ...

 اما ...

 شکوفه ها شوخی ندارند !

 بهار می آید...

 کوله بارت را به سالی خوش ببند ...

مسیر

خطوط ممتد موازی

همنشینی آهن و سنگ

 

خمیازه می کشم

زمین مرا بلعیده است

 

رخ می نماید

دیو سپید "بهار"

یعنی که _ می روی ؟

 

خطوط ممتد بی انتها

خمیازه می کشد زمین

 

کاکل سبز کرده باورش

بینابین آهن و سنگ

 

رو به سوی غرب

می رود تنم به شرق

 

دور اما

دستانی ست

که مرا می خواند!

بهار

شکوفه می زنم

در ابتدای بهاری نامده

 

سرما از خطوط پیکر خشکیده

گر می گیرد

 

چین خوردگی رویا بر زمان

کهولتِ بی جبران

 

جاودان بر استخوان

پیله می زند

ابریشم رگ های خشکیده

 

ریشه به خاک سپرده تنم

...امسال

شکوفه می زنم ...

کودک

کودک را در خواب دیدم

رنگ پریده و خواب آلود

چتر به عابران تب زده می داد

 

کودک را به خواب دیدم

ژولیده و خسته

انگشت های کوچک تاریکش را

از نو می شمرد ...

فال حافظ و گردو

هر دو برایش صفر داشت

جهان عدد ها

ناشمرده

...خالی بود

 

کودکی را ... دیدم !

کنار گربه ی لنگان همسایه

پی چیزی می گشت

گهواره اش هنوز آویزان بود ...

اشارت

زمان ایستاده است

اشارتی بایدت

تا جاری شدنم

بر دقایق ...

خیانت

صلیب می سوزانند

مبادا دست باز کنی

مانا بر وهم راه

هم سفریست

که صبح و شب

تو را با نام می خواند !

پلکان فرسوده

گام هایت را

از یاد برده است

پاورچین- پاورچین

سکوت را شکستیم

فریاد مزن

عنکبوت اتاق

نه ماهه باردار است!

دست هایت را باز نکن

عطر نا آشنای آغوشت

فریاد می زند

امروز

صلیب می سوزانند...