برهوت جاودانگی

درجه بندی جهان
بر معیار آدمی
کج رفت
بر ساحل شنی
دروغ تردید است
از اجبار
که زیبا باشد
سر سپرده 
قوس حلزونی سکوت
بر پلک
 پلک تاریکی
آنچه از مقدسین به یادگار مانده
به شما سپرده
بر دنیا خندید
 جهان شما
سرد بود وسرد وسرد
ساکن برهوتیم
بی جاودانگی خورشید
که گرم بر دوران خویش
نه صدایی که بخواندمان
نه سکوتی
 که بر تثلیت سجده بریم
بر جهانی شکفته ایم
این چنین زیبا
 -می پنداشت عریان است-